Σύγκρουση

Οι αναρχικοί, όντας κομμάτι της εξουσιαζόμενης κοινωνίας, δε συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες στα πλαίσια οποιασδήποτε παρέας ή κλίκας, γιατί οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται απ' τους αγωνιζόμενους με στόχο την απελευθέρωση και όχι από κάποια παρέα ή κλίκα με στόχο την καλοπέραση και την αναπαραγωγή συνηθειών περασμένων δεκαετιών.

Η συσπείρωσή τους σε ομάδες, πυρήνες, συλλογικότητες χωρίς ιεραρχία, δίχως κυνήγι πολιτικής υπεραξίας, χωρίς έλεγχο από κάποια δημο-κρατική "άκρη", ομάδες με αντιθεσμικό λόγο συμβάλλει σημαντικά στη συνεχή αναζωπύρωση των κοινωνικών αγώνων

Δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα μόνιμο οργανωτικό σχέδιο ή μια συγκρουσιακή φόρμουλα. Αυτό είναι κάτι που οι αναρχικοί δεν το δέχονται γιατί θα έπαιρνε το χαρακτήρα της επιβολής πάνω στις κοινωνικές πρακτικές οι οποίες, εκτός απ' αυτό, αναπτύσσονται σε συνθήκες που δεν είναι όμοιες.

Σημαντικό στοιχείο της οργανωμένης δράσης των αγωνιζόμενων είναι η ύπαρξη συλλογικοτήτων ή ομάδων. Η ύπαρξη και ο πολλαπλασιασμός των αναρχικών ομάδων, που προωθούν τη σύγκρουση με το κράτος και τις λογικές του, αποτελούν σημαντικότατα μέσα για την συμβολή στην ανάπτυξη των κοινωνικών απελευθερωτικών αγώνων, τόσο κατά την διεξαγωγή τους, όσο και στο διάστημα που μεσολαβεί πριν από μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Η δημιουργία αναρχικών συλλογικοτήτων δεν αφαιρεί από το άτομο ούτε το στοιχείο της ατομικότητας και της ιδιαιτερότητάς του, ούτε την πρωτοβουλιακή του δράση. Μέσα σε μια αναρχική συλλογικότητα όλες οι απόψεις είναι σεβαστές και μέσα από την κοινή αποδοχή εφαρμόζονται στην πράξη αυτές που κρίνονται και είναι πιο λειτουργικές για τον κοινωνικό αγώνα, σαν αποτέλεσμα της σύνθεσης των διαφορετικοτήτων.

Το να αγωνίζεται κάποιος σημαίνει και να σκέφτεται και ν' αναλαμβάνει τις ευθύνες των όσων λέει και πράττει, γιατί ακριβώς "η επανάσταση δεν είναι ένα μωρουδίστικο παιχνίδι..." (Μ. Μπακούνιν). Οι αναρχικοί δεν συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες για να ικανοποιήσουν κάποιο προσωπικό όφελος, ούτε για ν' αυτοαναδειχθούν σε διορισμένους εκπροσώπους, φωτισμένους πατερούληδες κάποιων "επαναστατικών υποκειμένων" (π.χ. εργαζόμενοι, φοιτητές, αγρότες, μαθητές κ.ά.). Στο δρόμο κατεβαίνουμε για να συναντηθούμε με άλλους ανθρώπους και να πολεμήσουμε την κρατική εξουσία και καταπίεση χωρίς να έχουμε στο κεφάλι μας κάποια καθορισμένη από το κράτος ψευδή ιδεολογία περί πολιτικής δράσης.