Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Και τώρα μπορείτε να πα' να γα...θειτε!





Φώναζαν περιχαρή τα μέλη κορυφαίας φοιτητικής παράταξης. Περιχαρή προφανώς γιατί τους δόθηκε η ευκαιρία να προσφέρουν για μια ακόμη φορά ανιδιοτελώς στο πανεπιστήμιο. Ποιους καλούσαν να κάνουν έρωτα (και όχι πόλεμο); Μα φυσικά τους συμφοιτητές τους. Και εξίσου φυσικά όχι αυτούς που τους ψήφισαν. Και η ενότητα του πανεπιστημίου γίνεται ανέκδοτο εφάμιλλο "του άλλου με τον Τοτό"...
-"Καλημέρα! Καλωσήρθες στο πανεπιστήμιο. Θα δεις, εδώ είμαστε όλοι πολύ αγαπημένοι. Από που είσαι;"
-"Απ' το Κάτω Κουτσοχώρι Ηλείας"
-"Α! Το Κουτσοχώρι είναι η αγαπημένη μου πόλη."
-"Εσείς είστε από κάποια παράταξη;"
-"Όχι καλέ τι είναι αυτά που λες; Με προσβάλλεις. Εγώ απ' τη γαλανή... εε απ' την καλή μου την καρδιά..."
Κι εσύ νομίζεις ότι ο παράδεισος δεν απέχει 16.000 μετάνοιες αλλά μόνο 16.000 μόρια. Είσαι σ' ένα χώρο όπου νέοι απ' όλη την Ελλάδα ζουν αγαπημένοι, μορφώνονται, διασκεδάζουν και παλεύουν ανιδιοτελώς για ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά η απόσταση απ' την αλήθεια απέχει μόλις ένα εξάμηνο. Μέχρι τις εκλογές...
Και η αλήθεια (όπως κάθε αλήθεια) είναι οδυνηρή. Κάθε παράταξη εκπροσωπεί πρώτα απ' ολα τα δικαιώματα των μελών της. Ή μάλλον τα συμφέροντα. Γιατί δεν ξέρω τι είδους δικαίωμα είναι τα δωρεάν σφηνάκια, η δουλειά σε νυχτερινά κέντρα και η... αφισοκόλληση. Δικαίωμα στην ηλιθιότητα ίσως; Το πανεπιστήμιο είναι για κάθε παράταξη κάτι δευτερεύον. Όχι τόσο σημαντικό όσο η δύναμη και η όποια εξουσία. Η ημερήσια διάταξη περιλαμβάνει πισώπλατα μαχαιρώματα, συκοφαντίες και άλλα ποικίλα μικροκομματικά παιχνίδια που κάνουν τα μεγάλα μυαλά πολιτικού σχεδιασμού των κομμάτων να ριγούν από συγκίνηση και υπερηφάνεια για τους επίδοξους διαδόχους τους.
Η διαφορά ανάμεσα στις μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις είναι το πώς θα προσπαθήσουν να σε ξεγελάσουν. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, ο τρόπος αλλάζει μόνο. Μπορούν να σε ξεγελάσουν με τον πιο φτηνό τρόπο (βλέπε πάρτι και σφηνάκια) ή με πιο "αξιοπρεπή" (βλέπε αναμάσημα νεκρών ιδεολογικών φανφαρών μ ' ένα "ψήφισέ με από αντίδραση" στην άκρη του κουταλιού). Κοινός παρονομαστής η φιλική προσέγγιση, ο όρκος ανιδιοτελούς σκοπού και η... ανεξαρτησία. Η Δ.Α.Π. ούτε ξέρει τι σημαίνει Νέα Δημοκρατία, η Π.Α.Σ.Π. δεν έχει περάσει ούτε έξω απ' τη Χαριλάου Τρικούπη, το Δίκτυο ακούει "Τσίπρας" και ανακατεύεται και τα Ε.Α.Α.Κ. ακούν ΝΑΡ και σε περνάνε για μεθυσμένο. Η Π.Κ.Σ. πάλι έχει σχέση με την Κ.Ν.Ε. και το Κ.Κ.Ε. (ναι, κι εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά...) όμως εκεί υπάρχει η "ψήφος από αντίδραση" οπότε τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Και στη μέση αυτού του κυκεώνα ψεμμάτων ο φοιτητής. Ο οποίος μπορεί είτε να ακολουθήσει παραδεχόμενος την ανικανότητά του να αντισταθεί είτε να μείνει απ' έξω παραδεχόμενος την ανικανότητά του να... καταπιεί αμάσητα τόσα ψέμματα. Εκτός αν κάποτε υπάρξει ένα τρίτο είτε... Μέχρι τότε μεροκαματιάρηδες φοιτητές θα υπερασπίζονται το δικαίωμα στην... ιδιωτική εκπαίδευση, κάποιοι άλλοι θα μιλάνε για υπαρκτό σοσιαλισμό με αφορμή τα νέα πλακάκια στην αυλή, το πανεπιστήμιο θα καταρρέει και το φοιτητικό κίνημα θα παραμένει εν υπνώσει. Δε θα είναι όμως όλοι στενοχωρημένοι από αυτή την κατάσταση. Κάτι μου λέει ότι κάποιοι θα κοιτάνε καθισμένοι στις δερμάτινες καρέκλες τους και θα χαίρονται που κάνανε πολύ καλά τη δουλειά τους. Όμως πάλι κάτι μου λέει ότι θα έρθει κάποτε η στιγμή που οι φοιτητές θα απευθυνθούν όχι στους συμφοιτητές τους αλλά στους κυρίους πάνω στις καρέκλες και θα τους φωνάξουν με όση δύναμη έχουν: "Και τώρα μπορείτε να πα' να γαμηθείτε"...

Δεν υπάρχουν σχόλια: